Είναι αδύνατο να περιγράψεις το πόσο παράξενο και άχαρο ήταν το χθεσινό ματς της Εθνικής με την Ισπανία σε κάποιον που δεν το έχει δει. Και είναι και κομμάτι δύσκολο να κάνεις την οποιαδήποτε κριτική για την παρουσία της Εθνικής μας σε αυτό. Η κριτική από τη φύση της εμπεριέχει κάτι σημαντικό: ένα κριτήριο αξιολόγησης. Οι Ισπανοί πχ ήθελαν να κερδίσουν επαγγελματικά, χωρίς να κουραστούν και πολύ και το έκαναν. Στην περίπτωση της Εθνικής μας ποιο είναι το δεδομένο; Πως πρέπει να κρίνεται η ομάδα του Τζον Φαν’ τ Σχιπ; Ως ομάδα με δυνατότητες που κάτι διεκδικούσε πριν το ματς ή ως ομάδα που είχε ολοκληρώσει την παρουσία της στα προκριματικά του μουντιάλ πριν το ματς αυτό αρχίσει κι επομένως δεν μπορούσες από δαύτη να περιμένεις και τίποτα;
Ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι ισχύει το πρώτο: εδώ και κάμποσο καιρό καλλιεργείται η εντύπωση πως αυτή η ομάδα δεν υπήρχε πριν την αναλάβει ο Ολλανδός και πως επί των ημερών του έκανε πολλά και σημαντικά (τα οποία τα καταλαβαίνουν αυτοί που έτσι τα αποκαλούν). Με βάση αυτή τη δεύτερη λογική και η χθεσινή της εμφάνιση ήταν αρκετά καλή – όλες οι εμφανίσεις για κάποιο απίθανο λόγο (που δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο) μπορεί να θεωρούνται καλές. Μάλιστα αν η ομάδα κερδίσει το Κόσσοβο θα πρότεινα να φωταγωγηθεί κάθε ελληνική πόλη. Αν ωστόσο μιλάμε για ποδόσφαιρο κι αυτό που χθες παρακολουθήσαμε είναι λίγο. Και σαφώς είναι αντάξιο των ποδοσφαιριστών, που στο ματς αγωνίστηκαν και που έδωσαν ό,τι είχαν.
Ο Σιμόν έπαιζε μπακότερμα
H ήττα έκπληξη των Σουηδών στη Γεωργία, σε ένα ματς που τελείωσε πριν από αυτό της Εθνικής μας με τους Ισπανούς, επί της ουσίας, πριν το ματς χθες αρχίσει, μεγάλωσε τις πιθανότητες της ομάδας του Φαν τ Σιπ για να φτάσει στη δεύτερη θέση: θα πρεπε απλά να κερδίσει και μετά όλα θεωρητικά θα μπορούσαν να γίνουν δεδομένου ότι την Κυριακή παίζουν οι Ισπανοί με τους Σουηδούς και δεν μπορούν να κερδίσουν και οι δυο.
Μόνο που αυτά είναι εύκολα μόνο να τα λες. Διότι για να κερδίσει η Εθνική μας την Ισπανία έπρεπε να της βάλει (τουλάχιστον) ένα γκολ και για να της βάλει ένα γκολ έπρεπε να της κάνει μια φάση. Δεν συνέβη τίποτα από αυτά: η Εθνική μας δεν σκόραρε και δεν είχε και ουσιαστικά καμία τελική προσπάθεια στην εστία του Σιμόν, που πέρασε το βράδυ του παίζοντας την περισσότερη ώρα σαν «μπακότερμα» (που λέγαμε μικροί…) βοηθώντας στο μανιακό ισπανικό build up. Είχε πλάκα το εξής: στο τέλος του ματς ο προπονητής μιλούσε στην COSMOTE και το κανάλι έπρεπε να δείχνει σε «παράθυρο» τις ευκαιρίες της Εθνικής. Επειδή κάτι τέτοιο δεν υπήρχε έδειξαν 16 μετρημένες φορές (!) μια φάση που ο Μάνταλος σεντράρει και ο Ανδρούτσος πιάνει μια κεφαλιά μέσα από τη μεγάλη περιοχή – ευκαιρία δεν την λες (μόνο ο Φαν τ’ Σχιπ είχε το κουράγιο να τη χαρακτηρίσει έτσι), αλλά αφού άλλη φορά ο Ισπανός τερματοφύλακας δεν έπιασε τη μπάλα δείχνανε μόνο αυτή. Αν η πραγματικότητα δεν είναι βολική, ακόμα χειρότερα για την πραγματικότητα. «Μα» θα πει κάποιος «τι περίμενες; Να κάνουν αποτέλεσμα με την Ισπανία;». Καλά εμείς δεν λέγαμε ότι με τους δυνατούς η ομάδα αυτή παίζει πάντα καλά και το πρόβλημα της είναι ό,τι μπερδεύεται με τους χειρότερους; Αλλα θυμάμαι;
Προπόνηση και αυτοθυσία
Οι Ισπανοί έκαναν μια καλή προπόνηση ενόψει του ματς με τη Σουηδία που πρέπει να κερδίσουν για να πάρουν το εισιτήριο για το μουντιάλ. Ο Λουίς Ενρίκε παρουσίασε μια ομάδα που σε σχέση με αυτή που αντιμετώπισε στον τελικό του UEFA Nations League την Γαλλία είχε έξι διαφορετικούς παίκτες. Ξεκούρασε τους Μπουσκέτς και Αθπιλικουέτα, χρησιμοποίησε δυο τριάδες επιθετικών έτσι ώστε κανείς να μην κουραστεί πολύ, έδωσε χρόνο συμμετοχής ως συνήθως σε μικρούς: πέρα από τους Σουηδούς έχει από τώρα στο μυαλό του το μουντιάλ για αυτό και αξιολογεί. Το θέμα είναι τι έκανε η δική μας Εθνική. Έπαιξε για να κερδίσει; Δυσκολεύομαι να το πω.
Η Εθνική ανησύχησε την Ισπανία μόνο μια φορά στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο Μασούρας σκόραρε φεύγοντας στην αντεπίθεση – κάνοντας δηλαδή αυτό που όλοι όσοι ήταν στο ΟΑΚΑ ευχόντουσαν να συμβεί χωρίς να ξέρει κανείς το πώς μπορεί να συμβεί. Κρίμα που ο εξτρέμ του Ολυμπιακού ήταν τόσο ακάλυπτος, ώστε δεν μπορούμε ούτε καν να διατηρηθούμε για τη διαιτησία σε αυτή τη φάση. Αυτό το κάναμε λίγο αργότερα, στο 25΄ για την ακρίβεια, όταν ο Πολωνός διαιτητής Μαρτσίνιακ έδωσε στους Ισπανούς ένα πέναλτι από αυτά που τελευταία σφυρίζονται εύκολα σε βάρος των ελληνικών ομάδων, που εκπροσωπούν ένα ποδόσφαιρο δυστυχώς ολοένα και περισσότερο θεσμικά ανυπόληπτο. Οι παίκτες μας περικύκλωσαν τον διαιτητή, εξέφρασαν την δυσφορία τους, κάποιοι ως συνήθως του ορκίστηκαν ότι δεν υπάρχει στη φάση τίποτα το μεμπτό, το κοινό φώναζε «σφύρα καλά κτλ» λες κι ο Πολωνός καταλάβαινε τι άκουγε. Ο διαιτητής παρέμεινε αμετανόητος, ο Σαράμπια έκανε το 0-1 και ουσιαστικά το ματς τελείωσε.
Η Εθνική μας έμοιαζε αδύνατο να απειλήσει, οι Ισπανοί συνέχισαν να αλλάζουν πάσες, ο κόσμος τραγούδησε τον Εθνικό ύμνο και η σεμνή τελετή έληξε περίπου όπως θέλαμε. Γιατί για να πούμε την αλήθεια μεταξύ μας η αξιοπρεπής ήττα ήταν σκοπός της Εθνικής από την αρχή: για την ομάδα αυτή, καιρό τώρα, αυτό το αποτέλεσμα μοιάζει εξίσου σημαντικό με την νίκη και την ισοπαλία. Χθες τα κατάφερε να φτάσει σε αυτό κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε. Κρίμα που όσο και να την καταλαβαίνεις δεν μπορείς να πεις συγχαρητήρια: καλύτερα να τραγουδήσεις το «επεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά»…
Πουθενά νομίζω
Ο Φαν τ’ Σχιπ, λίγο πριν ανανεώσει το συμβόλαιό του, πρέπει να είναι ευχαριστημένος από το ντεμπούτο του Γούτα, όφειλε να προστατεύσει καλύτερα τον Ανδρούτσο που οι Ισπανοί «χτύπησαν» πολύ στο πρώτο μέρος, έβγαλε ανεξήγητα τον Μασούρα νωρίς από το ματς, αλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν. Το σημαντικό είναι ότι ο άνθρωπος δήλωσε στο τέλος ότι θέλει να μείνει και το είπε πραγματικά από την καρδιά του. Είπε ότι στόχος είναι η πρόκριση για τα τελικά του Euro του 2024, ότι η ομάδα είναι νεανική και σε καλό δρόμο, ότι για τον ίδιο το να ζει στην Ελλάδα δεν είναι σίγουρα πρόβλημα – ίσα ίσα. Και γιατί να είναι; Που θα πάει και θα του λένε μπράβο γιατί κατάφερε να κάνει 9 βαθμούς σε ένα όμιλο πέντε ομάδων; Και κυρίως που θα δουλέψει και θα του εξηγήσουν πως το να χάνεις αξιοπρεπώς είναι σαν να κέρδισες; Πουθενά νομίζω….
